Kahve: Dördüncü Gün

Bu sabah güzel bir yürüyüş yaptım(06:30) Tam bir akıl parlatıcıydı. Eve döndüğümde, dolaptaki karabuğday unu + yulaf +kabak çekirdeği içinden bir karışım hazırlayıp 'biçimsiz' ancak, tadını sevdiğimiz bir ekmek hamuru attım fırına (07:50) O pişerken, bloğa girilen yazıların etiketlerini düzenledim. Bugün yapacağım işlerin görsellerini düzenledim, ilgili kişilere gönderdim (08:35) Doğukuşumla kahvaltıda yedik biçimsizi bizim. Ama severek yedik.

Bence şahane bir başlangıçtı. Nedenlerini söylicem.

Depomdaki en önemli ürünlerden biri olan 'olumsuz düşünce kalıplarının' en popüleri hangisi biliyor musun? Benim hiçbir şeye zamanım yetmiyor, düşüncesi.

'Zamanım yetecek mi, çok işim var' diye geçti koca yaz, bebe kreşe gitmezken.

100 günlük projenin ilk günlerine hasta girmiştim, biliyorsun. Ama boş da girmedim. Düşündüm, zaman ve kaygı üzerine. Olmaz Kahvecim dedim kendime. Bu yüreciğin böyle darlanırken, olmaz ki ama. İnsan bu telaşede, ne okuduğundan anlar ne sohbetinden ne de öğrendiğinden. Bak yine kalır o depolar. Hem 2019'da yeni liste yazmazsın, yazılmışını alır kullanırsın, nasılsa var aynısı. Öhm.. Şimdi, zaman üzerine düşününce, öncelikle zaman konusunda sızlanmayı bırakayım dedim. Çünkü zamanım yok dedikçe, iç organlarım içeride stres oluyorlar, panik yaşıyorlar. Telaş yapmadan, günlük işlerimi daha fazla kapasitede halledebiliyorsam, 'zamanım yok' diye şikayet etmeyi bıraktığım için oluyor, daha hızlı çalıştığımdan değil. Sihir gibi... Sanki günüme yeni dakikalar, saatler ekliyorum ya da... Sanki 3 dakikanın süresi uzuyor, bonuslu hale geliyor.

Bunu yeni keşfettim: Zamanım var ve ben onu isteğime göre çoğaltabiliyorum.

Depomda bekleyen 'olumsuz düşünce kalıplarımdan' birini çözmeye mi başladım? (allah tamamına erdirsin evladım) Bunu bu sabah yürüyüşten döndüğümde 'eyvah evde ekmek yok ve beni bekleyen onca işin arasında, oğlumla kahvaltı yapmam lazım' diye ünlemeden, sabahımı keyifle organize edişimden anladım. Saate bile bakmadım.

Share: