SORU-016

Haftanın sonuna yaklaşırken hafta başında edinmek istediğim alışkanlıklara şöyle bir bakayım dedim. Her gün 10 dakika kitap oku. Hiç sektirmeden her gün tik atabildiğim maddelerden biri. Başlayınca hızını da alamıyor insan. Dün ilk kitabımı bitirdim. Alkış!

Hafta içi araba kullanma. Bugüne kadar başarıyla tik attığım bir madde. Bu akşam spordan sonra arkadaşımı almak için havalimanına gideceğim; işe arabayla geldim vakit kaybı olmasın diye. Ama arabayı şirkette bırakıp tramvayla gidip geleceğim spora. Bugün bu maddeye yarım artı verebiliriz.

Her gün Duolingo. Araba yerine tramvay kullanmaya başlayınca Duolingo da tik atılabilir bir maddem oldu. Ama haftasonu şehirdışından gelen arkadaşımla ilgileneceğim için aksar diye tahmin ediyorum. 10 dakikayı nasıl büyütüyorum ama gözümde. Eğer haftasonu aksatmazsam yıldızlı pekiyi.

Her sabah 5 dakika bacak fırçala. Diş fırçalamayı sevmem ama bu bacak fırçalama işi beni mest ediyor. O minik minik karıncalanma hissi yok mu… Geç kalmak pahasına fırçalanıyorum.

No Spend Day Tracker. Tek bir tik bile atamadım. Bu haftayı tiksiz kapatırım gibi görünüyor. Önümüzdeki hafta için hedefim şimdiden belli. 1 tik. Tek bir tik. Gün fark etmez.

SORU-016

EN BÜYÜK KORKUNUZ NEDİR?

Bir sürü korkum var. Biraz eşeleyince hepsinin altından “yetersizlik” çıkıyor. Yeterlilik gibi göreceli kavramların yaratacağı sarsıntıları önlemek de çok zor. SORU-002’de başarı kriterimin başkalarıyla kıyaslayınca ortalamanın üstüne çıkmak olduğunu tespit etmiştim. Bu inanç kalıbının sağlıklı olmadığı ise gün gibi ortada. Ben haftada 3 gün yaptığım sporumla iyi bir fiziğe sahip olduğuma inanırken tatile gittiğim yere güzellik yarışması kızları hazırlık kampına gelirse ne olacak? Türkiye’deki en iyi okulu kazanan çocuk, dünya çapında başarılı bir çocuk mu?

Bu kıyas tablosundan sağ çıkma ihtimalim yok.

Belki yetersizlik hissimi yok etmiyor ama kendimi daha yeterli hissetmemi sağlayan birkaç egzersiz var. Pek çok yerde yazıyor, klişe gibi geliyor ama bana iyi geliyorsa klişe olmasının bir önemi yok.

Yeterince başarılı olamama korkuma iyi gelen şey hedefleri küçük parçalara bölmek. “İspanyolca öğren” kutusuna tik atmak çok zor; Advanced olunca mı tik atacağım, bir İspanyolca sunum yaptınca mı, DELE sınavını geçince mi? Parçalara bölüp her gittiğim dersi, her atladığım kuru, her gün yaptığım tekrarı görünce süreci takdir ediyor ve kendimi daha başarılı hissediyorum.

Sahip olduklarımın listesini yapmak da bana çok iyi gelen bir egzersiz. O dönemde yeterince sevilmediğimi düşünüyorsam oturup beni sevenlerin listesini yapıyorum. Çok çocukça ama liste uzayınca “bu kadar insanın sevdiği biri sevilmeyi hak eden biri olmalı.” hissi geliyor. Kendimde sevilesi bulduğum özellikleri de yazmışlığım var. Hatta bir iki kişiye “bende en çok sevdiğiniz şey ne?” diye sorup bunları da listelediğim oldu. Çocukçaysa da çocukça; iyi geldi mi, geldi.

Bunu yazıp yazmamak konusunda çok tereddüt ettim ama alenen bir kıyas tablosu yapmak da uyguladığım bir teknik. Bunu yaptıysam belli ki bir kıskançlık atağı atlatmışım. Kendimi suyun üstüne çıkarmak için kıskandığım kişinin üzerine basıyorum diyebiliriz. İki kolon yapıyorum “o” ve “ben. Onun fiziği çok güzel ama ben akademik olarak daha başarılıyım. O daha zarif ama ben de snowboard yapabiliyorum. Herkes her alanda en iyi olamıyor, kendimin daha iyi olduğu bir şeyler bulunca rahatlıyorum. Karşımdakini kıskandığım özellikler de kendimi geliştirmek istediğim konular olarak önümde listelenmiş oluyor. Onun zerafetini kıskandıysam Ahmet Abi gibi oturmayarak işe başlayabilirim. O kızı benden daha güzel yağan şey pırıl pırıl cildiyse demek ki cilt bakımı konusunda biraz araştırma yapmam gerekiyor.

Share: