Öğrenen Anne %21

Bugün, anksiyete ve endişelere şükretmeyi öğrendim!

Son bir kaç haftadır uyku sistemim bozuldu. Daha doğrusu çocuklar doğalı beri yani son 5 senedir o eski 7-8 saatlik uykulardan eser yok tabii, gecede 3-4 defa kalkmalı ve toplamda 5 saat uykuya şükretmeli döneme bile alıştım yani. Ama onun dışında bir de üstüne yeni bir uyku bozukluğu eklendi: saat 3 gibi uyanma ve bir daha uyuyamama. Nedeni de; aklıma türlü türlü "yaşamın anlamı" soruları, planlar programlar, yapılacakların listesi falan takılıyor. Endişeler değil, planlar.. Ama tutuyorum onlara heyecanlanıyorum ya da bir ufak ayrıntıyı düşünürken, uykum açılıyor. Yaz ortasından beri oluyor bu.

Fakat dün gece uyanıp yine düşünürken, resmen bir endişe krizi yaşadım. Bu panik ataktan biraz farklı, kalp çarpıntısı, ölecekmiş hissi gibi fiziksel emareler olmuyor ama insan dünya üzerindeki tüm endişelerin birden üstüne hücum ettiği hissine kapılıyor. Yani tüm o endişelerin ne kadar saçma olduğunu biliyorsun, kendini rahatlatma yöntemlerini uyguluyorsun, dikkatini başka alanlara yönlendirmeye çalışıyorsun ama nafile. Endişe krizi berbat bir his, sanki dört bir yandan birbirinden bağımsız irili ufaklı endişeler tarafından sıkıştırıldığını hissediyorsun.

Kalktım tabii. Kendime "gecenin 2'sinden sonra yapılan hiç bir şeyin sonucu iyi olmaz" ya da "karanlık bastığında düşünmeyi bırak, gün ışıdığında düşünmeyi dene" falan gibi klişeleri sayıyorum. Yetmedi. Tuttum kendi kendime terapistlik yaptım, 5-4-3-2-1 yöntemini uyguladım. Yetmedi. Biraz meditasyon yaptım. Yetmedi. Gittikçe de artmaya, yavaş yavaş kalp çarpıntısı ve mide bulantısı hissine doğru gitmeye de başladı. Panik atağa çevirmesi an meselesi ve sadece terapist olduğum için uyguladığım tekniklerle bir kaç defa kıyısından döndüğüm panik atağa yenilmek de istemiyorum.

O an aklıma komik bir şey geldi (beni tanıyanlar mizahı silah gibi kullanmayı çok sevdiğimi biliyor zaten). Dedim, şükrettiklerimin bir envanterini çıkarayım. Ama bu öyle "sağlığım için şükrediyorum", "iki çocuğum için şükrediyorum" türü banal, klişeler değil, gerçekten elle tutulabilir bana özel şeyler olsun. Koca bir liste yaptım, arada kendime güldüm, arada vay be, buna sahip olduğumu bilmiyordum bak falan dedim. Ama liste bittiğinde ben de rahatlamıştım. Birkaç maddesini buraya yazayım da fikir versin:

- Dudağımın üstündeki bene şükrediyorum, çünkü bu sayede lisede o yakışıklı çocuktan "cindy crawford gibi" lafını duymuştum, şimdiyse konuşamayan oğlumun söylediği tek tük kelimeden biri bu bene parmak uzatıp "mole" demesi, şükrediyorum kendisine! İyi ki varsın ben.
- Arabada devamlı duran sarı şemsiyeye şükrediyorum çünkü o olmasa çok defa donuma kadar ıslanmıştım.
- Pastırma yazına şükrediyorum çünkü tam bir görsel şölen ayrıca rengarenk yaprakları ve bitkilerin tohumlarını toplamak 1 saat, boyama ve elişi yapmak 1 saat, çocuklarla şahane zaman geçirtiyor.

Gibi. Böyle yazınca aslında hayatın çok da endişelenecek bir şey olmadığını, güzelliklerin daha çok olduğunu görmüş oldum gecenin köründe. Onun için listenin en altına şunu ekleyip, yattım:

"Endişe krizine şükrediyorum çünkü hayatımda bir çok şükür vesilesi olduğunu hatırlattı".

Şimdi tek sorun kaldı; şu uyku düzenimi bir yoluna sokmak.
-Kafeini kes. Şekeri kes. Sporu normal düzeyde tut.
-Gece yatakta dizi izlemeyi (özellikle de Jack Ryan ya da The fall gibi ekrana yapıştığım dizileri) kes, onun yerine kitap oku (Borges'in Alef'i başucunda sürünüyor kaç haftadır ya da hatta Monocle Escapist'i oku, mışıl mışıl oh)
- Gece uyandığında ve düşünceler kafana üşüştüğünde şunu tekrarla: "bu sorunu şimdi burada çözebilecek miyim, evet ise hadi kalk çöz. Hayır ise, yat zıbar ya, sabah ola hayrola.
- Uyuycam inadını bırak, uyuma hatta, kalk yoga yap, Almanca çalış, kitabını yaz. Sabahın 3'ünden güzel zaman mı olur, sessiz misss
- Lavanta yağı ya da kanabis yağı varmış piyasada, bi bak istersen.. Te Allam.. Kafa yapmıyormuş ya.

Share: