Öğrenen Anne %95

Cuma öğlenden beri noel tatilindeyiz; kan, ter ve gözyaşı olarak özetleyebilirim. Noel ve bu tip özel günler intihar oranları tavan yapıyor (şu an nöbetteki meslektaşlarıma güç dilerim) ama anksiyete ve depresyon başta olmak üzere tüm sıkıntılı ruh hallerinin de arttığını biliyoruz. Nedeni: aile :D Fazla aile.. Gereğinden fazla aile..

İnsana insan gerek ama keşke insan çevresindeki insanları tamamen kendi seçebilse (şimdi bana "her bebek doğacağı aileyi seçermiiiiş" diye gelmeyin, tersim çok pistir, görmeyin). Akrabalarımızı seçemiyoruz tabii. Eşimizi seçiyoruz ama onun akrabalarını da kendi akrabalarımız gibi seçemiyoruz. Yine keza çocuklarımızı da seçemiyoruz (şimdi bana "koşulsuz sevgi, olduğu gibi kabul etmek" demeyin, yanlış zaman, kırmayalım birbirimizi). Fakat seçebildiğimiz şey: seçemediklerimize karşı davranışlarımız. Bağırmayan anne olma yazılarımı takip edenler biliyor; duygularımızı kontrol edemeyiz ama davranışlarımızı kontrol edebilmek ve değiştirmek mümkün diyip duruyorum. Ha yine öyle birşeyler diyeceğim.. Akrabalık ilişkileri üzerine.

Canım çıktı. 3 gündür eşimin dağılmış ailesiyle sosyalleşme hallerindeyim, malum noel çok özel bir zaman. Noel gecesi kayınvalide bizdeydi. Noel sabahı kayınpedere gittik. Noel sonrası bu sabah yine kayınvalideyle brunch'taydık. Çocuklar tabii evde kalıp aldıkları hediyelerle oynamak istiyorlar.. Ben küveti burnuma kadar doldurup tüm gün çıkmamak istiyorum. Kocacığım yeni legolarını kurmak ve oynamak istiyor. Ama son derece medeni bir şekilde tahta masalar etrafında toplanıp yetişkin sohbetleri ederek çocukları sıkıntıdan delirtme ve yorgunluktan çıldırtma noktasına dek zorluyor, kendimizi de fazla alkole, çikolataya ve ete boğuyor, zamansız içilen kahveler yüzünden uyuyamıyor, kalp çarpıntıları geçiriyoruz. Neymiş, akrabalık, özel günlerde bir araya gelmekmiş peeeeh..

Eşimle ben tek çocuk olduğumuz için, alışığız, az ama candan akraba olsun mantığındayız. Akraba ilişkileri, özellikle kan bağı olmayanlar ya da 2. dereceden olanlarla 3 günden uzun sürdüğünde bence çok yorucu oluyor. Yorulduk yani.. Dün eşimin sinirleri bozuldu "ben bazı akrabalarımla görüşmekten vazgeçmek istiyorum" moduna geldi. "Ne gerek var zaten yılda 1 defa görüşüyoruz, yaşam felsefemiz farklı, bu insanlar beni yoruyor" dedi. Açık söyleyeyim, bana kalsa ben koşa koşa kabul ederim bu durumu ama politik doğruculuk adına "aaa olur mu canım öyle şey, akraba onlar, kan bağın var olmaz" dedim. Sonra düşündüm, adam haklı aslında, gereksiz kafa yorgunluğu oluyor, dramalar dramalar.. Ama şu da var, acaba kesip atmak mümkün mü? Bence değil. Onun kafa yorgunluğu hatta, bence senede 1 defa görüşüp "haydi eyvallah" yapmaktan daha zor.. Yüzeysel ilişkiler.. Zaman kaybı evet ama en azından psikolojik anlamda kafan rahat, gördüm, görevimi yaptım, bu sene de yırttım mantığı.. Tabii bu da benim tasavvuf anlayışıma ters geldi düşününce, e ne yapmalı peki?

Sanırım bu tip insanlara verdiğimiz duygusal ağırlığı hafifleterek başlayabiliriz. Yani gerçekten gönül koymak yerine gönül çekmek.. Fazla önem vermemek, duygusal anlamda bizi etkilemelerine izin vermemek, kaale almamak. Bu ilk adım. Sonra mesela biz önem vermiyoruz ama onlar bize aşırı önem veriyor ve peşimizden geliyor, bizi iletişime ya da etkileşime zorluyorlarsa, ne yapılabilir? O zaman sınır çizmek, tutarlı bir şekilde sınır koymak ve bizden beklentileri varsa, "kusura bakmayın, bu konuda yardımcı olamayacağım çünkü bu benim enerjime zamanıma vs maloluyor ve bunu istemiyorum" diyebilmek. Kırılırlar, üzülürler diyorsanız, hop ilk madde neydi, kendi düşüncelerimiz ve duygularımızın hakimiyetini sağlamak, duygusal ağırlığı hafifletmek. Yani karşı tarafı kontrol edemezsiniz ama kendi duygularınızı edebilirsiniz..

Bunu yazdım çünkü kendi ailemde, eşimde, arkadaşlarımda çok görüyorum bu "akraba işte atsan atılmaz, satsan satılmaz" mantığını ama kendilerini ne kadar zorladıklarının farkında değiller. O nedenle ya küt diye keseceksin hastalıklı ilişkini ama kafanda bitmemiş bir dosya olarak yıllarca kalacağına da hazırlıklı olacaksın, ya da ilişki davranışını değiştireceksin, kontrolü eline alacaksın ve duygusal yükü azaltacak, sınırlarını koyacak, duruşunu tutarlı hale getireceksin. Başka yolu yok bence.. 

Böyle bir "atamıyorum da satamıyorum da" depo maddeniz varsa.. Aklıma bunlar geldi.. Oy oy 5 gün kaldı yeni yıla... :)

Share: