SORU-011

Ayın 11’i ve 11. sorum. Böyle rastlantıları seviyorum. Keşke yazımı sabahtan yazıp saat 11:11’de yayınlayabilseymişim. Bugünün beni koruyan tılsım 11’lerden gelsin.

İki gündür serzenişlerdeyim. Yorumlarınız ve destekleriniz için çok teşekkür ederim. Kendimi köşeye sıkıştırmak, çözüm üretmek zorunda bırakmak verimli oldu diyebilirim. Görmezden gelinemeyecek bir yol var orada, girişini otlarla kapamaya çalışmışım ama orada işte. O yolun önce girişini temizleyip sonra ufak yürüyüşlere çıkmak niyetindeyim. Umarım bu yeni yol bana ve tüm sevdiklerime şifa getirir.

Şimdi yeni sorularla suyu tekrar bulandıralım. Tortular dibe çöktüğünde bulduğum şeyler beni heyecanlandırıyor. Suyu bulandırma cesaretini gösterdiğim için kendimi tebrik ediyorum. Aferin kız bana! Seviyorum ha kendimi! Canım ben!  

SORU-011

YAŞAMINIZDA SİZİ EN ÇOK HEYECANLANDIRAN ŞEY NEDİR?

Başlangıçlar!

Taşınmayı çok severim mesela. İstanbul’da çok fazla ev değiştirmem gerektiğinden olsa gerek bu işi pratik hale getirmeyi de öğrendim. Eşya azaltmayı, kategorize etmenin pratikliğini, süsün fazlasının yük olduğunu bana hayat deneyimlerle öğretti. Eski evin toparlanması, yeni evin ihtiyaçları, nakliye, yerleşme süreci, mobilya montajları… Yeni evin işler hale gelmesine kadar geçen o süreci çok seviyorum. Yeni bir düzen oturtmak, eksikleri tespit etmek, çalışmayan bir sistemi işler hale getirmek…

Eğer kurulu bir düzenim varsa da bu düzenin içinde yeni başlangıçlar yaratmaktan heyecan duyuyorum. Yeni bir kursa başlamak, yeni insanlarla ilişki kurmaya başlamak, yeni bir şey öğrenmeye başlamak, yeni bir deftere başlamak…

Her başlangıç bir suyu bulandırma girişimi sanırım. Suyu her bulandırdığımda altında kendime dair bir şey bulacağımı bildiğim için heyecan duyuyor olabilirim. Kendimi keşfetmek bana heyecan veriyor demek ki.

Geçen kış işten çok bunaldığım, kendimi çok sıkışmış hissettiğim bir dönem yaşamıştım. 6 gün aralıksız çalışmaya yetecek mental gücüm yoktu. İstanbul’dan Kartalkaya’ya ve Uludağ’a günübirlik turlar vardır. Sabah 5’te otobüse binersiniz, 3-4 saat yol sürer, pistler açıldığında tesiste olursunuz; hava kararmak üzereyken pistler kapanır, 3-4 saat yoldan sonra akşam 10-11 gibi evde olursunuz. (İzmir’de böyle turlar yok, İstanbul’un en özlediğim yanı.) 2 ay boyunca çarşambaları izin aldım. Haftayı ikiye bölerek haftasonu kalabalığına, trafiğine kalmadan dağlara çıktım. Snowboard benim için o ana kadar bir grup aktivitesiydi, arkadaşlarla zevkli olan, kalabalık fotoğraflar çektirdiğimiz bir etkinlik. Geçen kış kafayı yemem sonucu snowboard benim için bir terapiye dönüştü. “Çok soğuk, parmaklarım dondu ya of” diyebileceğiniz biri yok etrafta, sakin sakin, kabullenişle hazırlanıp çıkıyorsunuz o karların içine, kendi kendinize yetmeniz gerekiyor. Vücudum neleri yapmaktan imtina ediyor, board’um karları ezerken nasıl bir ses çıkarıyor, canım ne zaman oturup dinlenmek, ne zaman hızlanmak istiyor? Kimseler sizi görmezken nasıl birisiniz?

Yalnız başıma çıktığım dağlarda tanımadığım insanlara canımı da emanet ettim sislerin ortasında, bir daha hiç karşılaşmadığım insanlarla aynı masada yemek de yedim, dağ yolun tanıştığım hala görüştüğüm arkadaşlar da edindim, hiçkimseyle konuşmadan döndüğüm de oldu eve. Yalnız gittim, yalnız döndüm ama hiçbir seferinde evden çıkarkenki ben olarak geri girmedim eve.

Bana yeni bir ben tanıtan o çarşambalar çok heyecanlandırdı beni. İzmir’e geri dönmek, yeni bir işe başlamak çok heyecanlandırdı. Yeni evime taşınmak, yeni bir kedi sahiplenmek çok heyecanlandırdı. Yeni bir dil öğrenmek, yeni bir spor denemek, yeni insanlarla tanışmak çok heyecanlandırdı. Yeniden yazmaya başlamak için aldığım defter, yazdıklarımı paylaşabileceğim bu blog beni çok heyecanlandırdı.

Bu aralar suyu ne güzel bulandırmışım.

Aferin bana!

Share: