GeCe- Başlamak Ertelemekten Daha Kolay

İkinci haftayı geride bırakırken yine bazı şeyler istediğim gibi gitti bazıları ise gitmedi. Bunda tabi ki aniden sırayla hepimizin hastalanmasının etkisi büyük. Nedense her yıl ailecek hepimizin sırayla geçirdiği bir hastalık var; mide gribi. Önce oğlum karnım ağrıyor dedi birkaç gün boyunca, fakat her zaman olan kusma olmadı, anlamadık. Bir kere okuldayken kustuğunu söyledi ama öğretmenleri de birşey demeyince ciddiye almadık. İştahı azaldı ve en son üst üste kokulu ve yumuşak kaka yapınca eyvah dedim çocuk gerçekten hastaymış. Bu yıl demek ki direnci artmış hafif atlattı.

Ardından ben geçirdim, ben de farketmedim. Bir gün boyunca midem fenaydı ama yeni başladığım diyetten mi acaba diye düşündüm. Fakat ertesi gün aynı diyet devam ederken kendimi birden bire çok iyi hissedince tamam dedim ben de hasta olmuşum 🤦🏼‍♀️

Benden sonra eşim geçirdi ve iki gün boyunca evden çalıştı, hemen ertesi gün kızımda başladı ve bugün okula gitmedi. Bu süreçte ben, evdeki çarşafları, oyuncakları, tuvaletleri, lavaboları defalarca dezenfekte etmekten başka birşey yapamaz oldum. Bugünün sonunda kızım da toparladı, sanırım yarın nihayet normal hayata dönebiliriz.

Bu süreçte hala fiziğe başlamadım, sporumu eksik yaptım ama çok güzel birşey de oldu, iyi ki oldu, diyete başladım.

Bir beslenme danışmanından bir haftalık destek almıştım deneme amaçlı. İlk üç gün gerçekten zordu (tabi içinde hastalığım da varmış) sürekli aç ve beynim dumanlı gezdim 😅 Fakat sonra vücudum alıştı herhalde yeni porsiyonlara, fazla etkilenmeden devam edebildim. Tabi yine acıkıyorum ama dayanılmaz değil. Önceden de çok büyük porsiyonlar tüketen biri değildim aslında ama hani insanın midesine yumruğu kadar yeter derler ya, ondan fazla olmalı ki yediklerim, öğünler arası çok nadir açlık hissederdim. Şimdi ise çok bariz hissediyorum. Öyle böyle derken bu süreçte gayet iyi bir miktar kilo verdim ve iyi ki başlamışım dedim. Bir hafta aslında öyle kısa bir süre ki, şimdi tembellik etseydim yine aynı yerde olacaktım ve üstelik kafamda “of nasıl yapıcam” şeklinde mızırtılar olacaktı. Bir işe niyet edip başladığında ise yaptıklarının yanına kar kalması haricinde bir de o duygusal yükten kurtulmak söz konusu oluyor. Bak yapınca oluyormuş, başardın, gelişme kaydettin düşüncesinin verdiği büyük rahatlama... İşte bu çok güzel bir his.

Önümüzdeki hafta artık programımda olmayan ve sonradan çıkan ekstra iki işi de bitirip asıl rutinimi kurmayı başarmayı umuyorum. Tabi yine ekstra süprizler çıkmazsa... Belki de sürpriz durumlar için kullanılabilecek boş bir zaman ayırsam iyi olacak takvimde. Hiç birşey olmazsa da keyifli birşeyler yaparım ☺️

Share: